De klos

In Januari 2019 voel ik ineens een knobbeltje in mijn borst. Ik weet niet eens waarom ik gevoeld heb.

Dit is niet iets waar ik mee bezig was. Waarom nu ineens gaan voelen?

Ik heb mijn dochter vrij lang borstvoeding gegeven. Het zal wel ‘iets’ in een melkklier zijn of een ontsteking of zo.

 

Na een paar weken drinken we een bakje koffie met mijn zusje. Ineens komt het weer ter sprake.

Raar hoe dingen soms lopen. Ze voelt het ook en staat erop dat ik meteen een afspraak maak bij de huisarts.

 

Om haar gerust te stellen doe ik dat. De huisarts voelt het ook.

Ik ga binnenkort op vakantie naar mijn kinderen in Turkije. Dit kan ik er echt niet bij hebben.

Maar mijn huisarts kan nog snel een afspraak fiksen met het ziekenhuis.

 

 

Wat is oncologie ook al weer, was dat niet iets met kanker?

 

Ja daar zijn we dan, in de wachtkamer van de “oncologie” afdeling.

Het staat ook zo groot geschreven wanneer je het ziekenhuis in loopt. Je kan het niet missen.

Maar ik denk:  'Wat doe ik hier in hemelsnaam?'. Wat is oncologie ook al weer, was dat niet iets met kanker?

 

Wij worden naar binnen geroepen: ik, mijn moeder en mijn zusje.

Het plan was, alleen gaan, effe snel een gesprek doen en weer terug. Niemand hoefde iets te weten.

Maar ze kwamen er toch achter en stonden erop om mee te gaan.

Achteraf gezien ben ik toch blij dat ze bij me waren. Dit is niet iets wat je alleen wilt doen.

 

Het balletje rolt en het gaat heel snel. Meteen een afspraak bij de mammografie en de echo.

Ik wist niet eens dat je zo snel een afspraak kon krijgen hier in Nederland.

 

Tijdens de echo bij de mammapoli was de arts stellig, 90 % zei hij.

Ik zei:  'Je zegt geen 50% geen 60% maar 90%. Je moet wel erg zeker zijn om dit te zeggen.'

De arts zei dat hij er helaas niet omheen kon draaien. 100% is het na de punctie.

Mijn gedachten gingen op hol en kwamen uiteindelijk bijeen op: “ Hulya, je bent de klos”.

 

Ik wil dit voor mezelf houden tot aan de uitslag van de punctie. Ik ben ervan overtuigd dat de punctie geen kanker aantoont.

“IK” heb geen kanker, dat kan niet. Ik voel me niet ziek, ik ben gezond, het komt niet voor in de familie.

Ik ben altijd trots geweest op mijn goede genen.

 

Mijn leven is net op orde. Mijn doelen voor dit jaar staan vast.

Ik ben weer volop aan het ontwikkelen. Dit past niet bij mijn plannen!

 

 

 

Ik ga gewoon genieten van mijn vakantie en mijn kinderen die ik hartstikke gemist heb.

Mijn moederlijke instincten nemen het over. Ik wil mijn kinderen beschermen tegen het verdriet dat dit nieuws hen gaat brengen.

 

Ze hebben al zo veel meegemaakt!

De laatste slechte jaren van mijn huwelijk, de scheiding. Ik kan ze dit niet aan doen.

Ik wil graag dat ze hun dromen waar maken op de universiteit.

Ik wil dat ze genieten van hun leven zonder zich zorgen te maken over mij. Ik weet nog niet hoe ik het ga spelen maar ze mogen het niet weten.

 

Uiteindelijk, tijdens mijn vakantie, komen ze er toch achter. Ze gaan een gesprek aan met mij en verwijten het mij heel erg.

Ze vinden dat ik het recht niet heb om hen deze info te onthouden. Ik denk: 'Wow... ze zijn inderdaad volwassen geworden".

Ik besluit altijd eerlijk te blijven hierin. Hoe moeilijk het ook gaat worden.

 

Lees Hülya' s verhaal verder: Nee, er is geen fout gemaakt.