Het verhaal van Jeanine, 23 jaar

In 2022, 33 jaar.

 

 

Samen met mijn vriend, (nu inmiddels man) lig ik in bed in ons appartement in Eindhoven.

Het is weekend, dus we kunnen heerlijk uitslapen.

 

Ik lig op mijn rechterzij en ik merk een verdikking aan de linkerkant van mijn borst op.

Gek, nooit gevoeld en ik maakte me eigenlijk ook niet echt zorgen.

De dagen verstreken in april en de meivakantie brak aan.

Ik was druk met mijn studie Logopedie en zat in het 3de leerjaar midden in een stageperiode.

 

Van stage had ik vrij in de meivakantie dus ik had tijd om naar de huisarts te bellen.

Mijn huisartsen blijken in de vakanties dus ook vakantie te hebben.

Daarom besloot mijn vriend na het vakantiebandje op de voicemail, de waarnemend huisarts te bellen.

 

Hij vertelde dat we ons geen zorgen hoefden te maken omdat op mijn leeftijd (ik was toen net 23 jaar geworden)

geen sprake zou kunnen zijn van iets ernstigs.

Als ik me toch zorgen maakte, kon ik het altijd laten controleren bij de huisarts.

Onze zorgen waren weggenomen en ik ging eigenlijk gewoon door met de dagelijkse dingen.

 

Tot er in juli de vakantie naderde en we een week naar Marokko zouden gaan.

Ik besloot nog even de pil op te gaan halen bij de apotheek.

Omdat de huisarts boven de apotheek zit ben ik even een afspraak gaan maken omdat het me toch niet helemaal lekker zat.

 

De huisarts ging uit van een cyste maar verwees me op dezelfde dag nog door naar het ziekenhuis.

Ik kreeg een echo, daarna een punctie en moest een weekend wachten op de uitslag.

Ik liep de mamma poli op en had voor de zekerheid naast mijn vriend ook mijn moeder meegenomen.

 

We werden binnengeroepen en uiteindelijk kwam dit uit de verpleegkundige haar mond:

"Ik heb drie keer gecheckt of dit echt wel jouw dossier is, ik vertel je dit met groot ongeloof, maar je hebt borstkanker". 

 

Wat?! Ik? Ik reageerde verbaasd en wist eigenlijk niet zo goed wat ik moest zeggen. Ik klonk als verstijfd.

Daarna volgden er talloze andere onderzoeken en is het strijden begonnen.

Nu 10 jaar later, 6 chemokuren, 21 bestralingen, 2 operaties en 5 jaar hormoontherapie verder kan ik zeggen dat ik m’n leven weer heb kunnen oppakken.

 

Om nog even terug te komen op de waarnemend arts, deze heeft naderhand gebeld en zijn oprechte excuses aangeboden.

Hij had dit nooit zo mogen zeggen.

 

Terwijl ik mijn verhaal op papier zet biggelen de tranen over mijn wangen, het is lang geleden dat ik mijn verhaal zo gedetailleerd vertel.

Hoe moeilijk het ook is, ik vind het enorm belangrijk dat vrouwen in deze veels te jonge doelgroep ook bewust worden van het feit dat het jou ook kan overkomen.

Want dat is het, het overkomt je.

 

Ben je van je eigen lichaam bewust en controleer jezelf regelmatig, en als je het niet vertrouwt ga naar je huisarts.

Dat is in ieder geval iets waar ik me nu veel bewuster van ben.